پژوهشی در نگرش استادان زبان خارجی نسبت به خود ارزیابی

ارتقاء آموزش زبان و پس آنگاه ارزیابی آن، نیازمند تغییر بنیادی در نگرش استادان و نیز فراگیران در زمینة شیوه های جدید آموزش و ارزیابی است و هیچ تغییری در این گستره ها بدون به وجود آمدن اعتقاد نسبت به کارآمدی شیوه های جدید و نیز وجود تمایل و انگیزه میان استادان و فراگیران برای عملی کردن آن تغییرات و شیوه ها امکان پذیر نیست. پژوهش حاضر با هدف بررسی معلمان ایرانی زبان خارجی، در زمینة بکارگیری شیوه ای جدید از سنجش به نام خود ارزیابی (self assessment) طراحی شده است. برای تحقق این هدف پرسشنامه ای به 32 تن از استادان زبان تمام وقت و حق التدریسی دانشگاه ها داده شد. این پرسشنامه که توسط نویسندگان این مقاله تنظیم شده بود، نگرش استادان را مورد پرسش قرار می داد. این استادان به تدریس زبان های انگلیسی، آلمانی، ایتالیایی، و اردو اشتغال دارند و به استادان با تجربه، با سابقة تدریس 10 سال به بالا، و استادان جوان، با سابقة تدریس کمتر از 5 سال، تقسیم شدند. نتایج به دست آمده حاکی از آن بود که استادان زبان نسبت به عملی بودن شیوه های جدید سنجش به طور عام و خودارزیابی به طور خاص نگرشی منفی دارند. همچنین مشاهده شد که این قضیه بین استادان با تجربه جدی تر بوده و نوعی وابستگی شدیدتر نسبت به شیوه های متداول در آنها وجود دارد. اگرچه استادان جوان تا حدودی با شیوه های جدید آشنایی دارند، این آشنایی ناگزیر منجر به استفاده از این شیوه ها نمی شود. در توضیح این حالت می توان گفت استادان بر این باورند که سپردن اختیار سنجش به فراگیران، از قدرت و نفوذ آنان در کلاس می کاهد.